Galeria Zdjęć Miejscowości

Zdjęcia miast, wsi i osad z okolic miasta Piła i innych miejsc. Nie ma możliwości wstawiania zdjęć przez innych użytkowników.

 

   
 
Miasto (od prasłow. „местьце”, „mě́stce”–„miejsce”) – historycznie ukształtowana jednostka osadnicza charakteryzująca się dużą intensywnością zabudowy,
małą ilością terenów rolniczych, ludnością pracującą poza rolnictwem (w przemyśle lub w usługach) prowadzącą miejski styl życia.
W różnych państwach kryteria miejskości są różne, najczęściej są to kryteria ludnościowe bądź prawno-administracyjne (prawa miejskie).
Pierwsze miasta powstawały zapewne w 2. połowie VI tysiąclecia p.n.e. i były na ogół samodzielnymi jednostkami politycznymi
(Sumer IV–III tysiąclecie) oraz ośrodkami kultu religijnego.
Podstawową przyczyną zakładania i rozwoju miast była naturalna tendencja do tworzenia się organizacji społecznych umożliwiających zwiększanie efektywności pracy ludzkiej.
W różnych okresach historycznych, formacjach gospodarczych oraz regionach geograficznych, miasta różniły się funkcjami, wielkością i formą.

  • Kaczory

    1 photo

    Kaczory – miasto w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie pilskim, w gminie Kaczory.
    Wieś królewska należała do starostwa ujskiego, pod koniec XVI wieku leżała w powiecie nakielskim województwa kaliskiego.
    W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego. Według danych z 1 stycznia 2011 roku wieś liczyła 2904 mieszkańców.
    Miejscowość jest siedzibą gminy Kaczory.
    Pierwsza wzmianka o Kaczorach pochodzi z 1513 r. Kroniki podają, że w 1653 r. we wsi mieszkało 22 rolników, karczmarz i kowal.
    Niewątpliwym wydarzeniem było otwarcie w 1851 r. linii kolejowej Piła–Bydgoszcz, przebiegającej właśnie przez Kaczory.
    W 1919 roku przez wieś przebiegała tymczasowa granica polsko-niemiecka, dzieląca wieś na dwie części. Polski posterunek celny mieścił się w istniejącym do dzisiaj budynku w Żabostowie.
    Już wtedy wieś rozwijała się prężnie, obok hotelu i restauracji działał dobrze wyposażony urząd pocztowy.
    Po wojnie Kaczory stały się siedzibą lokalnej administracji terenowej. W 1954 r. powstała tutaj Gromadzka Rada Narodowa, a od 1973 r. mieści się tu siedziba Urzędu Gminy.
    1 lipca 1971, przy kościele św. Andrzeja Boboli, utworzono rzymskokatolicką parafię św. Andrzeja Boboli.
    W latach 1994–2000 we wsi wybudowano kościół pw. bł. Franciszki Siedliskiej.
    W 2002 r. przy istniejącej szkole podstawowej powstał okazały budynek gimnazjum.

  • Krajenka

    14 photos

    Krajenka (niem Krojanke) – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie złotowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Krajenka.
    Według danych z 30 czerwca 2016 miasto liczyło 3733 mieszkańców.
    Krajenka uzyskała lokację miejską w 1420 roku.
    Miasto położone jest nad rzeką Głomia na wysokości 105 m n.p.m., w środkowej części Krajny, w pasie Pojezierza Południowopomorskiego (w tym Pojezierza Krajeńskiego),
    w odległości 126 km na północ od Poznania.
    Pierwsza historyczna wzmianka pochodzi z 1286 roku. Gród o charakterze obronnym leżał na szlaku handlowym z Pomorza do Wielkopolski, następnie wybudowano tu zamek.
    Jednak osada prawdopodobnie istniała już w starożytności i nosiła nazwę Scurgon. Poświadczeniem tego jest umieszczenie tejże nazwy na mapie przez geografa greckiego Ptolemeusza.
    W 1534 roku istniał wybudowany na Głomii młyn, a w późniejszym okresie (XVI i XVII wiek) miasto było ośrodkiem rzemieślniczym z dobrze rozwiniętym rzemiosłem sukienników.
    Pożary, epidemie trawiły kilkukrotnie miasto. Największy pożar miał miejsce w 1788 roku, kiedy wypaleniu uległo całe miasto. Krajenka rozwinęła się w XVIII i XIX wieku.
    Organizowane były tutaj 4 jarmarki rocznie, rozwijało się rzemiosło. W XIX wieku przeprowadzono linie kolejową przez miasto.
    W 1773 Krajenkę zamieszkiwało 905 mieszkańców, w 1910 ponad 3400 osób. W 1929 roku otwarto tutaj szkołę polską, mimo postępującej germanizacji.
    Fakt ten przypłacił życiem nauczyciel tej szkoły Franciszek Gliszewski, który poniósł śmierć w obozie koncentracyjnym.
    Miasto zostało zajęte przez wojska radzieckie 30 stycznia 1945 roku i spalone w 70%. Ucierpiała zabudowa, zakłady, urządzenia komunalne.
    Spłonęło stare centrum miasteczka, wiele zabytkowych budynków. W wyniku II wojny światowej Krajenka ponownie znalazła się w granicach Polski.
    Niemieckojęzyczna ludność miasta została wysiedlona do Niemiec. Odbudowy Krajenki podjęto się dopiero w latach 50. XX wieku, a do lat 60. była już odbudowana.
    Obecnie Krajenka jest niewielkim ośrodkiem przemysłowym i handlowym w powiecie złotowskim.

  • Piła

    18 photos

    Piła (niem. Schneidemühl) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w województwie wielkopolskim, siedziba powiatu pilskiego.
    Położone na pograniczu Pojezierza Wałeckiego i Pojezierza Krajeńskiego, nad Gwdą, około 11 km powyżej jej ujścia do Noteci.
    Miasto rozwinęło się z niewielkiej osady rybackiej położonej nad dolną Gwdą, wśród lasów.
    Prawa miejskie najprawdopodobniej otrzymało w XV wieku, w 1513 przywileje te zostały potwierdzone przez króla Zygmunta I Starego.
    W wyniku 1. rozbioru Polski miasto stało się częścią Królestwa Prus i pozostało po niemieckiej stronie granicy po I wojnie światowej.
    W 1945 Piłę ogłoszono miastem-twierdzą i włączono w skład umocnień Wału Pomorskiego. Zniszczenia wojenne sięgnęły 70% (90% w śródmieściu).
    Po II wojnie światowej miasto zostało zbudowane praktycznie od nowa. W latach 1975–1998 było stolicą odrębnego województwa.
    Miasto królewskie lokowane w latach 1437–1451, należało do starostwa ujskiego, pod koniec XVI wieku leżało w powiecie poznańskim województwa poznańskiego.

  • Złotów

    15 photos

    Złotów (do 1945 Flatow /ˈflato ː/) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w województwie wielkopolskim,
    siedziba władz samorządowych powiatu złotowskiego oraz gminy wiejskiej Złotów.
    Położone w południowo-zachodniej części Pojezierza Krajeńskiego będącego częścią Pojezierza Pomorskiego, na terenie historycznej Krajny,
    na pomorsko-wielkopolskim pograniczu, nad rzeką Głomia i jeziorami: Złotowskim (Miejskim), Babą, Burmistrzowskim, Proboszczowskim oraz Zaleskim.
    Pierwsze ślady osadnictwa na terenie dzisiejszego Złotowa pochodzą z neolitu, średniowieczne kroniki wzmiankują zaś gród Wielatowo, położony na ziemi krajeńskiej.
    Za datę powstania miasta uznaje się rok 1370. Prywatne miasto szlacheckie Złotowo, własność wojewody płockiego Piotra Potulickiego,
    około 1580 roku leżało w powiecie nakielskim województwa kaliskiego.
    Z tytułu swojego położenia na pograniczu, Złotów był wielokrotnie niszczony, m.in. podczas potopu szwedzkiego i III wojny północnej.
    Po rozbiorach Złotów stał się częścią Królestwa Prus, a następnie zjednoczonych Niemiec.
    W granice Polski powrócił w roku 1945, od tamtej pory kilkukrotnie zmieniając przynależność administracyjną.
    Według danych z 31 grudnia 2017 roku miasto liczyło 18 441 mieszkańców.

  • Jastrowie

    14 photos

    Jastrowie (niem. Jastrow) – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie złotowskim , siedziba gminy miejsko-wiejskiej Jastrowie.
    Jastrowie jest położone na skraju doliny rzeki Gwdy nad rzeką Oską w sąsiedztwie wzgórz zwanych Pagórkami Jastrowskimi.
    Miasto położone jest w malowniczej okolicy: lasy, wzgórza, czyste jeziora, wszystko to tworzy wspaniałe warunki do wypoczynku czy połowu ryb.
    Założona w XIII lub XIV w. mała osada nad Młynówką była wsią placową.
    Pierwsze wzmianki o miejscowości „Jastrobe” pochodzą z 1363, w 1530 pojawił się po raz pierwszy zapis nazwy „Jastrowo”.
    Według innej hipotezy założone zostały dwie wsie po obu brzegach Młynówki. W latach 1565–1569 Polacy siłą wcielili maleńką osadę do swego Jastrowia.
    Za panowania Kazimierza Wielkiego państwo polskie wyparło z tych terenów Brandenburczyków i Jastrowie
    wraz z przyległościami znalazło się w silnym gospodarczo i politycznie starostwie ujsko–pilskim, które zostało wydzielone z powiatu wałeckiego w 1560.
    Później utworzono tutaj m.in. ekonomię jastrowską.
    Jednak nadal liczne były zatargi pomorsko – polskie, które doprowadziły do powołania komisji granicznej której przewodzili
    m.in. książę Jan Fryderyk ze Szczecina i Piotr Potulicki – wojewoda kaliski i zarazem starosta ujsko–pilski.
    W 1588 porozumiano się w sprawie spornego terytorium, jednak różnice religijne i inne tarcia spowodowały nowe wytyczanie i regulacje granicy w 1604,
    na które Jastrowie wydało 99 florenów.


 
     
Total hits: 6510707
Current hour hits: 26
Yesterday hits: 2147
Last 24 hours visitors: 72
Current hour visitors: 13
Recent guest(s): 1