Galeria Zdjęć Miejscowości

1 photo

Kaczory – miasto w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie pilskim, w gminie Kaczory.
Wieś królewska należała do starostwa ujskiego, pod koniec XVI wieku leżała w powiecie nakielskim województwa kaliskiego.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego. Według danych z 1 stycznia 2011 roku wieś liczyła 2904 mieszkańców.
Miejscowość jest siedzibą gminy Kaczory.
Pierwsza wzmianka o Kaczorach pochodzi z 1513 r. Kroniki podają, że w 1653 r. we wsi mieszkało 22 rolników, karczmarz i kowal.
Niewątpliwym wydarzeniem było otwarcie w 1851 r. linii kolejowej Piła–Bydgoszcz, przebiegającej właśnie przez Kaczory.
W 1919 roku przez wieś przebiegała tymczasowa granica polsko-niemiecka, dzieląca wieś na dwie części. Polski posterunek celny mieścił się w istniejącym do dzisiaj budynku w Żabostowie.
Już wtedy wieś rozwijała się prężnie, obok hotelu i restauracji działał dobrze wyposażony urząd pocztowy.
Po wojnie Kaczory stały się siedzibą lokalnej administracji terenowej. W 1954 r. powstała tutaj Gromadzka Rada Narodowa, a od 1973 r. mieści się tu siedziba Urzędu Gminy.
1 lipca 1971, przy kościele św. Andrzeja Boboli, utworzono rzymskokatolicką parafię św. Andrzeja Boboli.
W latach 1994–2000 we wsi wybudowano kościół pw. bł. Franciszki Siedliskiej.
W 2002 r. przy istniejącej szkole podstawowej powstał okazały budynek gimnazjum.

18 photos

Piła (niem. Schneidemühl) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w województwie wielkopolskim, siedziba powiatu pilskiego.
Położone na pograniczu Pojezierza Wałeckiego i Pojezierza Krajeńskiego, nad Gwdą, około 11 km powyżej jej ujścia do Noteci.
Miasto rozwinęło się z niewielkiej osady rybackiej położonej nad dolną Gwdą, wśród lasów.
Prawa miejskie najprawdopodobniej otrzymało w XV wieku, w 1513 przywileje te zostały potwierdzone przez króla Zygmunta I Starego.
W wyniku 1. rozbioru Polski miasto stało się częścią Królestwa Prus i pozostało po niemieckiej stronie granicy po I wojnie światowej.
W 1945 Piłę ogłoszono miastem-twierdzą i włączono w skład umocnień Wału Pomorskiego. Zniszczenia wojenne sięgnęły 70% (90% w śródmieściu).
Po II wojnie światowej miasto zostało zbudowane praktycznie od nowa. W latach 1975–1998 było stolicą odrębnego województwa.
Miasto królewskie lokowane w latach 1437–1451, należało do starostwa ujskiego, pod koniec XVI wieku leżało w powiecie poznańskim województwa poznańskiego.

14 photos

Jastrowie (niem. Jastrow) – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie złotowskim , siedziba gminy miejsko-wiejskiej Jastrowie.
Jastrowie jest położone na skraju doliny rzeki Gwdy nad rzeką Oską w sąsiedztwie wzgórz zwanych Pagórkami Jastrowskimi.
Miasto położone jest w malowniczej okolicy: lasy, wzgórza, czyste jeziora, wszystko to tworzy wspaniałe warunki do wypoczynku czy połowu ryb.
Założona w XIII lub XIV w. mała osada nad Młynówką była wsią placową.
Pierwsze wzmianki o miejscowości „Jastrobe” pochodzą z 1363, w 1530 pojawił się po raz pierwszy zapis nazwy „Jastrowo”.
Według innej hipotezy założone zostały dwie wsie po obu brzegach Młynówki. W latach 1565–1569 Polacy siłą wcielili maleńką osadę do swego Jastrowia.
Za panowania Kazimierza Wielkiego państwo polskie wyparło z tych terenów Brandenburczyków i Jastrowie
wraz z przyległościami znalazło się w silnym gospodarczo i politycznie starostwie ujsko–pilskim, które zostało wydzielone z powiatu wałeckiego w 1560.
Później utworzono tutaj m.in. ekonomię jastrowską.
Jednak nadal liczne były zatargi pomorsko – polskie, które doprowadziły do powołania komisji granicznej której przewodzili
m.in. książę Jan Fryderyk ze Szczecina i Piotr Potulicki – wojewoda kaliski i zarazem starosta ujsko–pilski.
W 1588 porozumiano się w sprawie spornego terytorium, jednak różnice religijne i inne tarcia spowodowały nowe wytyczanie i regulacje granicy w 1604,
na które Jastrowie wydało 99 florenów.